Morgen is het Koningsdag. Daarom maar even mijn koninklijk glaswerk uit de opslag gehaald. In het midden een geboorteglas van Koning Willem Alexander, daaromheen herinneringsglazen aan het huwelijk van zijn ouders en van het gezin waarin hij is opgegroeid. Geen wonder dat ze hem vroeger altijd Prins Pils noemden. Het is hem met de ‘pils’ paplepel ingegoten. De afbeeldingen van het koninklijk huis staan namelijk allemaal op bierglazen.
En zo verging het ook met de afbeeldingen van zijn ooms en tantes, die staan ook op bierglazen. Opa en oma staan op een limonadeglas. Zouden zij geen biertje lusten?
De generaties ervoor zijn ook wel vereeuwigd op glazen, maar niet op bierglazen. De overgrootouders staan mooi gegraveerd op een drinkglas. De persglazen zijn mosterdglazen en daar staat bet-overgrootmoeder Emma op en overgrootmoeder Wilhelmina. Mooie oudjes dus.
De glazen zijn de komende weken nog te bewonderen in het glasmuseum.
Ik had al een tipje van de sluier opgelicht op mijn social media kanalen. De volgende tentoonstelling die ik inricht is met Scandinavisch glaswerk. Scandinavië wordt geassocieerd met winter en koude. En dat lijkt me dan ook prima voor de wintertentoonstelling in de nevenruimte. Deze week en volgende week ben ik met het glaswerk aan het omzetten, dat wil niet zeggen dat het museum gesloten is. Er blijft genoeg over om over te vertellen en om te bekijken. Dus voel u gewoon welkom om ook in deze weken een keer het museum te bezoeken. Op zondagmiddag 20 november a.s. ben ik gesloten vanwege andere bezigheden buitenshuis. Over twee weken begin ik ook met het optuigen van de kerstboom in het glasmuseum en dan zullen ook verschillende andere kerst gerelateerde glazen voorwerpen te zien zijn. Laat u ook dan verrassen als u net zo als ik van Kerst houdt. Onderstaand een foto hoe het werkt als ik het glaswerk aan het omzetten ben. nu nog een mix van Fins en Frans glaswerk.
Het is zaliger te geven dan te ontvangen… Met deze woorden ben ik opgevoed, daardoor vind ik het nog steeds lastig als er dingen op mij toekomen… om niet. Maar sinds het glasmuseum is geopend krijg ik van verschillende kanten glas aangeboden. Vaak om niet. Gelukkig heb ik in de loop der jaren ook leren dank-u-wel te zeggen en ben ik oprecht blij met wat ik gekregen heb. Bovenstaand setje kreeg ik van een dame op leeftijd en kwam via-via bij mij terecht. Na een afwasbeurt staat het nu te stralen in mijn museum. Het is veel mooier in het echt, dan op bovenstaande foto. De herkomst is onbekend.
Ooit was ik in de buurt van Rotterdam om gekocht glas op te halen. Deze mevr. bood mij ook deze vis aan, maar wat op deze foto niet goed is te zien is dat de vis aardig gehavend is en ik er echt geen geld voor over had. Maar uiteindelijk pakte ze de vis tezamen met de gekochte spullen in. Misschien is me de vis nu dierbaarder dan het glaswerk dat ik kocht. Het heeft permanent een plekje gekregen in het museum.
Dit is een dierbaar gekregen kannetje. Gemaakt in Finland. Ontwerp van Oiva Toikka met het motief Kastehelmi, dauwdruppel. Het is een ontwerp uit de jaren zestig van de vorige eeuw en een aantal jaren is dit motief weer opnieuw uitgebracht door Iittala, Finland. Dit is er dan ook één uit de serie van de jaren zestig. Inmiddels heb ik een leuke verzameling van het Kastehelmi glaswerk bij elkaar verzameld. Maar zoals het meestal gaat met alles wat mooi is, wordt het nagemaakt. Afgelopen week zag ik nog glazen met hetzelfde motief die verkocht worden bij Kwantum en de Action heeft er waxinelichthouders van.
Nadat we van onze vakantie uit Gran Canaria terug zijn gekomen hebben we een week in quarantaine gezeten vanwege een Corona besmetting. We waren er niet ziek van maar om geen anderen te besmetten hebben we ons teruggetrokken in onze eigen cocon. Gelukkig waren we thuis en dan zijn we van alle gemakken voorzien. Dus ook rustig de tijd om op Internet rond te kijken. Daar kwam ik zowaar nog een glazen pot van het ontwerp van Willem Heesen tegen. Een prachtig exemplaar met mooie noppen, die ik nog niet had. Inmiddels bestaat die verzameling uit vijf verschillende potten. Wat ben ik blij dat ik deze heb kunnen toevoegen aan de verzameling!
Gistermiddag heb ik na mijn werk nog een kringloop in de buurt bezocht. En ook daar was het bingo! O.a. een prachtige grote geel/doorzichtige vaas voor een paar euro. Een ontwerp van Rudolf Schrötter, een zogenaamde lensvaas of bulletvaas. Gemaakt in Tsjechië. Dit is de grote versie van het ontwerp. Zoals op de foto te zien is had ik al een blauwe, turkoois en een roze vaas van dit formaat. Aan de inmiddels opgebouwde verzameling lensvazen is te zien dat dit wel één van mijn favoriete glasontwerpen is.
Ook deze glazen set kwam ik bij dezelfde kringloop tegen. Mooi facetgeperst kobaltblauw glas. Van dit motief heb ik verschillende opaline glazen in verschillende maten. Nu nog op zoek naar de oorsprong van dit glaswerk. het kan namelijk uit Italië komen, maar ook wel uit Frankrijk, gezien de opaline glazen die ik ervan heb. Maar deze kobaltblauwe kleur is weer een echte Engelse kleur. Wie het weet mag het zeggen…
Sinds 6 juni is mijn glasmuseum open. De stukjes in het Achterhoeks Nieuws en Rond Haaksbergen werpen hun vruchten af. Maar ook heeft mijn site al heel wat opgeleverd. Mijn alleereerste echte bezoeker was dan ook een mevrouw uit Lisse, die er een reis door heel Nederland voor over had om mijn glasmuseum in Rekken te bezoeken. Voor haar was het belangrijkste de tijdelijke tentoonstelling GEUR EN KLEUR omdat ze zelf ringenbakjes verzameld die soms onderdeel uitmaken van de toiletstellen. Zij heeft inmiddels een verzameling van 1400! ringenbakjes en daarbij alles gedigitaliseerd en veel kennis. Dus het was een middag van herkenning en delen van kennis. Voor ons beiden een win-win situatie!
Afgelopen week was ik voor de eerste keer een middag gesloten vanwege een familiefeestje, natuurlijk gaat me dat aan het hart, maar familiefeestjes kunnen voorrang hebben. Daarnaast had ik voor de donderdagmiddag een afspraak staan met oud-bekenden die niet op de reguliere openingsdagen konden. Dat was dus voor de woensdag een mooi alternatief. Eén van de dames bracht twee prachtige persglazen schaaltjes mee, die ik hier vandaag laat zien. Met het idee, om ze te gebruiken voor het glasmuseum, als suikerschaaltje o.i.d. Nou daar ga ik ze dan ook voor gebruiken.
Tijdens een rondleiding vertel ik over de herkomst van het glas, maar ook de anekdotes die bij bepaalde stukken horen. Hierdoor gaat het glas leven en roept ook veel herinneringen op bij de kijkers.
Komende week zit het glasmuseum dicht omdat ik zelf na een heel druk jaar er even tussenuit ga, maar vanaf zondag 11 juli hoop ik de bezoekers weer te mogen begroeten!
Uit één van de dozen kwam dit waterstel uit. Het is in de loop der jaren wel enigzins beschadigd geraakt, maar zo werkt dat in het leven ook. Wij lopen ook gaandeweg het leven butsen, krassen en mankemenken op. Dit waterstel stond altijd in de kast en soms op de kast bij mijn opa en oma. Ik heb het nooit meegemaakt dat er water uit gedronken is. Het is het eerste roze waterstel dat ik gekregen heb. Helemaal in het begin, toen ik alleen nog roze glas verzamelde. Mijn oma was al overleden en van opa mocht ik het meenemen als ik het wilde hebben. Prachtig toch!
Nu ik alle dozen weer open die ik ooit heb ingepakt, komen vele oude herinneringen ook weer tevoorschijn uit de kranten en het bubbeltjesplastic. Herinneringen waar het ooit gekocht is, herinneringen aan van wie ik het gekregen heb, herinneringen aan vakanties en plekken waar ik in de loop der jaren geweest ben. Allemaal hebben ze hetzelfde gemeen…glas glas glas
Ook bovenstaande glazen kocht ik ooit omdat ik ze wel interessant vond. Ze waren niet gekleurd, maar de gestileerde mannetjes op de toch wat robuuste glazen intrigeerden mij. Wie zou ze ooit ontworpen hebben? Maar tot op heden is dit mysterie niet opgelost.
Ooit liep onze dochter stage in Stockholm en ben ik voor een aantal dagen naar Zweden afgereisd. Natuurlijk om haar te bezoeken, maar ook om Stockholm te verkennen en hopende dat ik wat Zweeds glas tegen zou komen. Op een middag dwalend door de stad kwam ik uit bij een begraafplaats waar Olof Palme begraven ligt. Tegenover de begraafplaats was een grote tweedehands winkel. Daar zag ik ook een glas met hetzelfde motief als de mijne. Maar helaas kon niemand mij iets vertellen over de ontwerper. Ook mijn zoektocht op internet heeft tot op heden niets opgeleverd. Wel kreeg ik wat namen door van ontwerpers maar nergens is een afbeelding terug te vinden met de gestileerde mannetjes erop of een ontwerp dat er heel erg op lijkt. Ik ga ervan uit dat ze gemaakt zijn in Scandinavië. Omdat ik er in Zweden ook één heb gezien (die erg prijzig was) hou ik het erop dat ze uit Zweden komen.
In Stockholm ben ik toendertijd in de Kosta Boda winkel geweest. Een prachtige zaak met het mooiste Zweedse glaswerk. Maar ook daar zit een groot prijskaartje aan. Het enig dat voor mij betaalbaar was, was een kerstornament en een heel dik boek over Kosta Boda. Omdat ik alleen reisde met handbagage, heb ik in de winkel het boek laten wegen of deze qua gewicht in mijn koffertje mee kon. Dat is uiteindelijk gelukt.
Een loslopende hond vangt altijd wel wat, zegt het spreekwoord. Zo voel ik mij ook wel eens die loslopende hond. Afgelopen week kreeg ik 7 bowlglaasjes omdat de bowlpot een andere bestemming had gekregen. Nu zijn er bowlglazen in allerlei soorten en maten en dat is ook de reden dat ik ze niet verzamel. Dan is het einde zoek en het is niet echt interessant voor mijn toekomstige bezoekers van het museum. Maar deze bowlglaasjes het ik meegenomen omdat er vijf van craquelé glas zijn gemaakt. Een echt goed Nederlands woord ken ik niet voor craquelé. Het wordt ook wel ijsglas genoemd, vanwege de barstjes die erin te zien zijn.
Craquelé glas is gegoten of geblazen glas dat heel plotseling is gekoeld waardoor de barstjes zijn ontstaan, daarna wordt het glas weer verwarmd en het op de gebruikelijke manier gekoeld zodat het toch niet helemaal uit elkaar valt.
Craquelé glas heeft me altijd al geïntrigeerd en dat is ontstaan in mijn kindertijd. Wij hadden in de jaren ’60 een schemerlamp aan de wand die gemaakt was van craquelé glas. Helaas is deze ooit ten onder gegaan.
Witte zwanen, zwarte zwanen, wie gaat er mee naar Engeland varen? Engeland is gesloten, de sleutel is gebroken. Is er dan geen smid in’t land, die de sleutel maken kan? Laat doorgaan, laat doorgaan, wie achter is moet door gaan.
Ik heb natuurlijk in de glasverzameling allerlei schalen in soorten en maten. Maar deze zwanenschalen deden me denken aan het oude kinderliedje dat ik nog van vroeger ken.
Waar deze zwanenschaaltjes vandaan komen weet ik niet. Maar inmiddels heb ik er zes en kan er mooi een sorbet in serveren voor de liefhebbers. Het lijken namelijk wel van die sorbet schalen. Behalve twee witte en twee zwarte heb ik ook twee roze.
Zo mat doorzichtig is het wat lastig fotograferen. Maar met gekleurd papier eronder is het aardig gelukt (dank je wel Jeannette voor het idee…)
In het begin van mijn blog heb ik onder de bijdrage glas, glas of glas (12 januari 2020) al uitgelegd wat Anna-groen glas is. Deze twee wijnglaasjes hebben een kelk van Anna-groen glas maar daarbij ook nog een geslepen randje. Prachtig en verfijnd gemaakt.
Eigenlijk versterkt dit randje de kleur en sierlijkheid van het glas.
Om mijn verzameling glas niet onnodig uit te breiden heb ik wel een strenge selectie in de aankoop van mooie glaasjes. Ten eerste zal ik niet gauw één glas alleen kopen (tenzij een 17e of 18e eeuws glas op mijn pad komt), ten tweede moeten de glaasjes helemaal heel zijn. Met een vlooiebeet (flea beet), een klein flintertje glas eraf, komt het glas de verzameling niet binnen. Zo zijn bovenstaande glaasjes met z’n tweeën bij mij binnengekomen en onderstaande glaasjes met z’n drieën.
Gerrie's Glasmuseum 